Lech Dymarski

Lech Dymarski prowadził działalność antykomunistyczną w latach 1976–1989. 
Był członkiem Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność”, Komitetu Obrony Robotników, Prezydium Międzyzakładowego Komitetu Założycielskiego NSZZ „Solidarność”,  Prezydium Zarządu Regionu Wielkopolska oraz Komisji Interwencji i Praworządności „Solidarność”.
Już jako student Wydziału Filologii Polskiej Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza, zaangażował się w działalność opozycyjną i posiadał kontakty z czołowymi działaczami Komitetu Samoobrony Społecznej Komitetu Obrony Robotników – w związku z tym w 1976 r. został objęty kontrolą operacyjną Służby Bezpieczeństwa. W czasie powstawania „Solidarności” uczestniczył w organizacji niezależnego ruchu związkowego, był jednym ze współzałożycieli i członkiem Prezydium Międzyzakładowego Komitetu Założycielskiego NSZZ „Solidarność” (MKZ NSZZ „S”) w Poznaniu.  W sierpniu 1980 r. był współautorem i sygnatariuszem listu otwartego środowisk naukowych, twórczych i duszpasterskich popierającego strajk w Stoczni Gdańskiej. Zaangażował się w zbiórkę pieniędzy dla strajkujących. Był przedstawicielem „Solidarności" w negocjacjach z władzami  województwa poznańskiego. We wrześniu 1980 r. został delegatem na I ogólnopolskim spotkaniu MKZ-ów i Międzyzakładowych Komisji Robotniczych (MKR) w Gdańsku. 
W tym czasie był również członkiem Prezydium Zarządu Regionu Wielkopolska oraz rzecznikiem prasowym „Solidarności”. Był także członkiem Komisji Krajowej  NSZZ „Solidarność” odpowiedzialnym za współpracę z zagranicą. W okresie od września do października 1981 r. był delegatem na I Krajowy Zjazd Delegatów NSZZ „Solidarność” w Gdańsku. 
Za działalność antykomunistyczną został internowany w okresie od 13 grudnia 1981 r. do 20 października 1982 r. w Warszawie – Białołęce. Po powrocie z internowania nadal czynnie uczestniczył w życiu opozycji – na przełomie stycznia i lutego 1984 r. był inicjatorem powołania Międzyzakładowej Rady „Solidarność”, która miała dbać o interesy robotników. Redagował „Komunikaty” Międzyzakładowej Rady „Solidarność” i organizował ich druk. Wspierał też konspiracyjną działalność poznańskiego oddziału „Solidarności Walczącej”. Zamieszczał artykuły w czasopiśmie „Solidarność Walcząca". W latach 1987–1989 członek Komisji Interwencji i Praworządności „Solidarność”. Ponadto był poetą Nowej Fali, współtwórcą Teatru 8 Dnia i Salonu Niezależnych. Został objęty zakazem druku, publikował również w pismach niezależnych i wydawnictwach emigracyjnych.