Zbigniew Bonawentura Zdanowicz

Zbigniew Zdanowicz był absolwentem Pomorskiej Akademii Medycznej w Szczecinie. Pracował jako lekarz, kierownik poradni chirurgii w Przychodni Specjalistycznej nr 1 w Szczecinie. Jednocześnie pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Prezydium Sekcji Służby Zdrowia. 
W czasie protestów robotniczych w grudniu 1970 roku został delegatem służby zdrowia na strajk w Stoczni Szczecińskiej im. Adolfa Warskiego. Podczas starć protestujących z milicją udzielał pomocy lekarskiej zranionym stoczniowcom. W dniu 17.12.1970 roku w swoim miejscu pracy zorganizował szpital polowy, tj. w Przychodni Specjalistycznej nr 1. W 1971 roku wszedł w skład szczecińskiej delegacji do KC PZPR z postulatami dotyczącymi służby zdrowia.
Od sierpnia 1980 roku zaangażował się w działalność „Solidarności”. Pełnił funkcję przewodniczącego Komitetu Założycielskiego Pracowników Zakładów Opieki Zdrowotnej w Szczecinie, wiceprzewodniczącego Prezydium Sekcji Służby Zdrowia NSZZ „Solidarność’ oraz członka Prezydium Zarządu Regionu. Był jednym z delegatów na I Krajowy Zjazd NSZZ „Solidarność”.
Za swoją działalność w dniu 13.12.1981 roku został internowany, a następnie osadzony w ośrodku odosobnienia w Goleniowie, Wierzchowie Pomorskim oraz Strzebielinku. W trakcie pobytu w więzieniu, pomimo zakazu, udzielał porad lekarskich innym osadzonym. Zwolniony decyzją nr 227/82 z dnia 01.12.1982 r.
Po wyjściu z więzienia organizował pomoc na rzecz represjonowanych opozycjonistów oraz ich rodzin. Był jednym z redaktorów podziemnego pisma „Jedność”. W swoim domu zorganizował  bibliotekę wydawnictw bezdebitowych. Był zwolennikiem Komitetu Obrony Robotników i Ruchu Obrony Praw Człowieka i  Obywatela.