Tadeusz Lesław Madała

Będąc uczniem V klasy Technikum Mechanicznego w Zamościu, został zatrzymany 6 grudnia 1962 r. w związku z zarzutem kolportażu na terenie Zamościa i Zawalowa w dniach 29 marca i 11 kwietnia 1960 r. własnoręcznie sporządzonych ulotek, zawierających treści i hasła antykomunistyczne. Wyrokiem Sądu Powiatowego w Zamościu z 23 maja 1963 r. został skazany na 1 rok pozbawienia wolności i 2 lata pozbawienia praw publicznych. Na poczet orzeczonej kary zaliczono okres aresztu tymczasowego od 6 grudnia 1962 r. do 10 kwietnia 1963 r. Wykonanie kary warunkowo zawieszono na 5 lat.
W 1964 r. rozpoczął studia na Wydziale Historii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. W trakcie studiów nie ukrywał swoich antykomunistycznych poglądów oraz udostępniał innym studentom publikacje zakazane w PRL. W dniu 3 lutego 1967 r. Służba Bezpieczeństwa w związku z podejrzeniem jego udziału w rozpowszechnianiu nielegalnych druków dokonała przeszukania lolalu, gdzie zamieszkiwał wraz z innymi studentami KUL, w trakcie którego odnaleziono m.in. maszynopisy artykułu J. Czapskiego pt. „Na koniec prawda o Katyniu”, kilkanaście egzemplarzy „Kultury Parskiej”, opracowania na temat stosunków polsko-sowieckich w okresie II wojny światowej oraz inne pisma nieposiadające debitu komunikacyjnego.
4 lutego 1967 r. Panu Tadeuszowi Lesławowi Madale zostały przedstawione zarzuty wykonywania i rozpowszechniania w okresie od grudnia 1966 r. do lutego 1967 r. kopii tekstów o treściach „szkodzących interesom PRL”. Tego samego dnia został tymczasowo aresztowany i osadzony najpierw w Areszcie KWMO w Lublinie, a następnie od 4 kwietnia 1967 r. w Centralnym Więzieniu w Lublinie. 13 lipca 1967 r. podczas rozprawy przed Sądem Powiatowym w Lublinie został skierowany na przymusową obserwację do Kliniki Psychiatrycznej Akademii Medycznej w Lublinie. 14 listopada 1967 r. został uznany winnym i skazany wyrokiem Sądu Powiatowego w Lublinie na 2 lata pozbawienia wolności, z zaliczeniem na poczet kary okresu tymczasowego aresztowania, oraz karę dodatkową pozbawienia praw publicznych. 
13 grudnia 1967 r. został osadzony w Więzieniu w Strzelcach Opolskich.
W drugiej instancji Sąd Wojewódzki w Lublinie w dniu 12 marca 1968 r. zniósł karę dodatkową pozbawienia praw publicznych, zmieniając jednocześnie kwalifikację czynu oraz karę więzienia na karę aresztu w tym samym wymiarze, a także zaliczył na poczet tego areszt międzyinstancyjny od 14 listopada 1967 r. do 12 marca 1968 r.
Wolność odzyskał 3 lutego 1969 r. i został ponownie przyjęty na KUL.