Teresa Barbara Koprowska

Teresa Koprowska była działaczką opozycji demokratycznej i niepodległościowej od 2 połowy lat 70-tych ubiegłego wieku do 1989 r. Od 1976 r. działała w środowisku duszpasterstw akademickich w Szczecinie i Lublinie. W 1977 r. podjęła współpracę z Ruchem Młodej Polski w Gdańsku w zakresie organizowania sprzętu poligraficznego, a następnie kolportowania pisma „Bratniak”. 
Od 1978 r., jako studentka Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, zaangażowała się w działalność Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela w Polsce. Zajmowała sie kolportażem niezależnych pism oraz literatury bezdebitowej na terenie Bydgoszczy i Lublina. Uczestniczyła w wielu inicjatywach ROPCiO, m.in. brała udział w spotkaniach organizacyjnych kierownictwa, była sygnatariuszką listu skierowanego do władz PRL w sprawie praw pracowniczych, zorganizowała zbiórkę pieniędzy na pomoc działaczom opozycyjnym ukaranym przez Kolegium do Spraw Wykroczeń. 
W latach 1979-1981 włączyła się w działalność Konfederacji Polski Nieodległej w Lublinie i ogólnopolskich struktur.
W 1980 r. podjęła próbę zorganizowania głodówki protestacyjnej w Częstochowie wobec planów budowy trasy szybkiego ruchu odgradzającej miasto od klasztoru na Jasnej Górze oraz kolportowała odezwę w tej sprawie.
Była sygnatariuszką petycji adresowanej do środowisk polonijnych w sprawie uwolnienia działaczy opozycyjnych.
W sierpniu 1981 r., reprezentując Radę Polityczną KPN, prowadziła rozmowy z NSZZ „Solidarność” w Bydgoszczy w sprawie działalności Komitetu Obrony Więzionych za Przekonania w regionie. Współorganizowała oraz uczestniczyła w Mszach za Ojczyznę oraz niezależnych manifestacjach patriotycznych. Prowadziła podziemną działalność kolportażową i poligraficzną: wykonywała ulotki, drukowała teksty i pisma KPN, a także dostarczała farbę i organizowała powielacze dla działaczy z ośrodków opozycyjnych w kraju. Wchodziła w skład redakcji pisma „Słowo” wydawanego w Lublinie do lipca 1981 r.  
Po dniu 13 grudnia 1981 r., zamieszkując w Bydgoszczy, kontynuowała działalność opozycyjną. W lutym 1982 r., protestując przeciwko represjom stanu wojennego, zerwała afisze propagandowe w gmachu KWMO w Bydgoszczy.
Z powodu prowadzonej działalności była tymczasowo aresztowana w ramach postępowania nadzorowanego przez Prokuraturę Rejonową dla m. Lublina, umorzonego w styczniu 1979 r. W czasie pobytu w areszcie napisała list otwarty, w którym poruszała problemy łamania praw obywatelskich i represji wobec działaczy opozycyjnych.	
W latach 1978-1986 była zatrzymywana oraz przeszukiwana w Lublinie, Lądku Zdroju i Smólsku Dużym. Do 1989 r. była inwigilowana przez Służbę Bezpieczeństwa.