Emil Piotr Barchański

Jako uczeń Liceum Ogólnokształcącego im. Mikołaja Reja w Warszawie, był aktywnie związany z opozycją antysystemową. Zajmował się kolportażem wydawnictw drugoobiegowych, uczestniczył w powielaniu nielegalnych publikacji Niezależnej Oficyny Wydawniczej NOWa, m.in. eseju Adama Michnika „Będę krzyczał”. Był autorem okładki i redaktorem gazetki szkolnej „Kabel”. Należał do kabaretu szkolnego „Wywrotowiec”, w którym parodiował m.in. członków Biura Politycznego KC PZPR. 
Po wprowadzeniu stanu wojennego, wraz z kolegą, założył konspiracyjną organizację o nazwie Konfederacja Młodzieży Polskiej „Piłsudczycy”, która w dniu 10 lutego 1982 r. przeprowadziła udaną akcję oblania farbą i podpalenia pomnika Feliksa Dzierżyńskiego. Emil Barchański był pomysłodawcą tej akcji. Dnia 3 marca 1982 r., podczas nielegalnego drukowania, został zatrzymany, przewieziony na kilka dni do KSMO w pałacu Mostowskich, a następnie po przesłuchaniu osadzony w Zakładzie Poprawczym dla Nieletnich na Okęciu w Warszawie, gdzie był przetrzymywany do 18 marca 1982 r. Podczas przesłuchania, bity przez funkcjonariuszy SB, złożył fałszywe zeznania oskarżające kolegę. W dniu 17 marca 1982 r., podczas rozprawy przed Sądem dla Nieletnich, został skazany na dwa lata więzienia w zawieszeniu i opiekę kuratora do czasu osiągnięcia pełnoletności. 
Po odzyskaniu wolności nie zaprzestał prowadzenia dotychczasowej działalności i na początku maja wziął udział w antysystemowej demonstracji.
W dniu 17 maja 1982 r., zeznając jako świadek w procesie przeciwko pozostałym uczestnikom akcji podpalenia pomnika F. Dzierżyńskiego, odwołał poprzednie zeznania jako wymuszone szantażem i biciem przez funkcjonariuszy SB. W dniu 3 czerwca 1982 r. Emil Barchański zginął w niewyjaśnionych okolicznościach.