Marek Jurek

W drugiej połowie lat 70., będąc uczniem I Liceum Ogólnokształcącego w Gorzowie Wielkopolskim uczestniczył w spotkaniach Duszpasterstwa Akademickiego, prowadzonego przez księdza Witolda Andrzejewskiego oraz był członkiem Koła Towarzystwa Przyjaciół Historii, które wydawało pismo pt. „Szlakiem Tysiąclecia. Biuletyn Koła Towarzystwa Przyjaciół Historii przy I LO w Gorzowie Wielkopolskim”. W 1979 r. już jako student Wydziału Historii Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu uczestniczył w spotkaniach Studenckiego Komitetu Solidarności, ROPCiO, Duszpasterstwa Akademickiego w kościele oo. Dominikanów i wykładach Towarzystwa Kursów Naukowych. Od lipca 1979 r. był działaczem Ruchu Młodej Polski, w którym pełnił kierownicze funkcje. Był rzecznikiem Ruchu oraz członkiem Zarządu Oddziału Poznańskiego. 
Jesienią 1980 r. zaangażował się w działania mające na celu utworzenie Niezależnego Zrzeszenia Studentów i następnie został jego członkiem. Należał do grupy osób, które w październiku 1980 r. w Poznaniu utworzyły studencką organizację „Pro Patria”, został jej przewodniczącym i redaktorem pisma „Pod prąd”. Aktywiści „Pro Patria” organizowali m.in. uroczystości z okazji rocznicy odzyskania niepodległości 11 listopada i rocznicy uchwalenie Konstytucji 3 Maja oraz spotkania z ludźmi kultury. Należał do Ogólnopolskiego Studenckiego Komitetu Obrony Więźniów Politycznych. Na I Ogólnopolskim Zjeździe NZS w Krakowie, który odbył się w dniach 3-6 kwietnia 1981 r. wszedł w skład Krajowej Komisji Koordynacyjnej NZS. Uczestniczył i kierował strajkami studenckimi na UAM w Poznaniu w lutym, listopadzie i grudniu 1981 r. 
Po wprowadzeniu stanu wojennego ukrywał się. W wyniku interwencji prof. W. Chrzanowskiego, mec. J. Olszewskiego i prof. H. Skibniewskiej uzyskał zapewnienie władz, że po ujawnieniu się nie będzie pozbawiony wolności. Ujawnił się w połowie 1982 r. Od 1984 r. był działaczem Klubu Inteligencji Katolickiej w Poznaniu. W latach 1984-87 redagował pismo RMP „Polityka Polska”. W październiku 1985 r. podpisał petycję do Rady Państwa o uwolnienie członków i sympatyków Konfederacji Polski Niepodległej, aresztowanych w drugim procesie KPN. W styczniu 1988 r. współinicjował powstanie i następnie został przewodniczącym Wielkopolskiego Klubu Myśli Politycznej „Ład i Wolność”. 4 czerwca 1989 r. został wybrany posłem na Sejm z listy Komitetu Obywatelskiego „Solidarność”. Z powodu prowadzonej działalności opozycyjnej był wielokrotnie zatrzymywany i wzywany na rozmowy profilaktyczno-ostrzegawcze, dwukrotnie – w 1980 r. i 1985 r. zastrzeżono mu prawo wyjazdu za granicę. W latach 1979-89 pozostawał w zainteresowaniu SB.