Lucyna Rejmanowska

Lucyna Rejmanowska była nauczycielką w Centrum Kształcenia Ustawicznego w Toruniu i  od początku lat 80-tych prowadziła aktywną działalność na rzecz demokratycznych przemian w kraju. Należała do tzw. „struktur poziomych” PZPR, a w ich ramach do Komisji Konsultacyjno-Porozumiewawczej w Toruniu. Komisja działająca w Toruniu była szczególnie aktywna w walce z tzw. partyjnym „betonem”. Dnia 7 grudnia 1981 r. wydała oświadczenie zatytułowane „Przeciw konfrontacji!”, w którym wzywano zarówno PZPR, jak i „Solidarność” do ustępstw i stworzenia tzw. „frontu porozumienia narodowego”. Toruńskie struktury poziome ogłosiły 10 grudnia 1981 r. tzw. akcję „pogotowia partyjnego” pod hasłem „przeciwko konfrontacji z porozumieniem narodowym”. Władze milicyjne i partyjne w Toruniu uznały owe działania za bardzo niebezpieczne. 
W związku z powyższym Lucyna Rejmanowska została internowana w okresie od 13 do 23 grudnia 1981 r. w Ośrodku Odosobnienia przy ZK w Fordonie. Od początku 1982 r. była poddawana ciągłej kontroli toruńskiego Kuratorium Oświaty jako podejrzana o dezaprobatę wprowadzenia stanu wojennego, a w związku z tym negatywny wpływ na kształtowanie ideologii wśród młodzieży. Uwagi wynikające z tzw. kontroli miały charakter donosów, w wyniku których wielu nauczycieli było represjonowanych. Lucynę Rejmanowską próbowano przenieść do szkoły podstawowej na wsi pod Łasinem. Z uwagi na zły stan zdrowia i konieczność opieki nad chorą matką, uniknęła przymusowej zmiany miejsca pracy. Nie uzyskała jednak aprobaty Kuratorium Oświaty na  podaniu o paszport, zablokowano również jej przejście do LO nr 4 w Toruniu oraz do Ośrodka Doskonalenia Nauczycieli w Bydgoszczy. 
Od 1983 r. z jej inicjatywy w mieszkaniach prywatnych odbywały się comiesięczne spotkania nauczycieli z osobami związanymi z „Solidarnością”. Podczas takich spotkań wymieniano wydawnictwa podziemne oraz zbierano składki na cele związane z działalnością niezależną. 
W okresie od stycznia 1982 r. do czerwca 1983 r. pod zarzutem działania w zdelegalizowanych strukturach NSZZ „Solidarność” była inwigilowana przez Służbę Bezpieczeństwa.