Ryszard Majdzik

Podczas odbywania zasadniczej służby wojskowej w 2 pułku czołgów w Opolu w 1979 r. został osadzony w areszcie na blisko dwa miesiące pod zarzutem lżenia, wyszydzania oraz poniżania Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i jej ustroju, a także znieważenia oficera dyżurnego i wartowników jednostki. Po zwolnieniu z wojska, pracował jako tokarz w Zjednoczeniu Budownictwa Elektroenergetycznego „Elbud” w Krakowie, zaangażował się w działalność Porozumienia Młodych „Niepodległość i Demokracja”. W tym czasie utrzymywał także kontakty z działaczami Konfederacji Polski Niepodległej, Studenckiego Komitetu Solidarności oraz Komitetu Obrony Robotników. W okresie strajków na Wybrzeżu w sierpniu 1980 r. zainicjował strajk solidarnościowy w ZBE „Elbud”, który przeprowadzono od 25 do 31 sierpnia 1980 r. Od września 1980 r. zaangażował się w tworzenie struktur NSZZ „Solidarność”, został wybrany przewodniczącym Komisji Zakładowej NSZZ „Solidarności” w ZBE „Elbud”. Był również członkiem Międzyzakładowego Komitetu Założycielskiego, członkiem Zarządu Regionu „Solidarność” Małopolska oraz delegatem na I Krajowy Zjazd „Solidarności”. Działał w Komitecie Obrony Więzionych za Przekonania. W dniu 13 grudnia 1981 r. został internowany, osadzony początkowo w Ośrodku Odosobnienia w Rzeszowie – Załężu, następnie przetransportowany do Ośrodka w Kielcach, gdzie przebywał do końca września 1982 r. W czasie uwięzienia podejmował liczne próby oporu, m.in. uczestniczył w długotrwałych głodówkach. Po powrocie do pracy, zaangażował się w tworzenie i działalność podziemnej Tymczasowej Komisji Zakładowej „Solidarności” w „Elbud”. Za wywołanie w dniu 31 sierpnia 1983 r. krótkiego strajku został dyscyplinarnie zwolniony z pracy, po czym nie mógł podjąć zatrudnienia przez kolejny rok. Nadal jednak kierował działalnością Tymczasowej Komisji Zakładowej aż do rozbicia jej struktur w kwietniu 1984 r. Sam uniknął aresztowania i pozostawał w ukryciu. Zatrzymano go dopiero 2 września 1984 r., lecz ze względu na obowiązujące przepisy ustawy o amnestii, umorzono prowadzone przeciwko niemu postępowanie a jego samego zwolniono z aresztu. W kolejnych latach był sygnatariuszem ogłoszonej w Krakowie Inicjatywy Obywatelskiej w Obronie Praw Człowieka przeciw Przemocy, brał udział w głodówce w kościele w Krakowie – Bieżanowie. Działał w Tymczasowym Porozumieniu Organizacji Niezależnych oraz niezależnej Polskiej Partii Socjalistycznej. Kierował działaniami Komitetu Oporu Społecznego w Skawinie, z której pochodził. Uczestniczył w niezależnych obchodach świąt narodowych, w związku z czym był wielokrotnie zatrzymywany i karany przez kolegia do spraw wykroczeń. Angażował się w wydawanie pism drugoobiegowych oraz ich kolportaż.