Stanisław Borucki

 Jesienią 1980 r. rozpoczął działalność w strukturach Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność” przy Wojewódzkim Archiwum Państwowym w Zamościu. 3 stycznia 1981 r. został wybrany wiceprzewodniczącym, a 25 lipca 1981 r. przewodniczącym Międzyzakładowej Komisji Założycielskiej NSZZ „Solidarność” w Zamościu. W tym okresie uczestniczył w zebraniach założycielskich w niektórych zakładach pracy na terenie miasta, a także wspierał zakładanie Komitetów Gminnych NSZZ Rolników „Solidarność Wiejska”. Ponadto, organizował akcje protestacyjne, był również jednym z inicjatorów powołania Zamojskiego Komitetu Obrony Prześladowanych Za Przekonania, któremu następnie przewodniczył. W 1981 r. pełnił funkcję redaktora naczelnego Zamojskiego Biuletynu Informacyjnego NSZZ „Solidarność”.
13 grudnia 1981 r. został internowany i osadzony w Ośrodku Odosobnienia w Krasnymstawie, a od 9 stycznia 1982 r. przebywał w Ośrodku we Włodawie. 19 lutego 1982 r. przeprowadzono przeszukanie w jego celi, w trakcie którego odnaleziono nielegalne publikacje i materiały propagandowe. 11 marca 1982 r. wszczęto wobec niego postępowanie pod zarzutem rozpowszechniania na terenie ośrodka pism „szkalujących premiera i WRON”. 13 kwietnia 1982 r. został przeniesiony do Ośrodka Odosobnienia w Kwidzynie. 10 lipca 1982 r. Prokuratura Rejonowa we Włodawie postawiła mu zarzuty popełnienia czynów określonych w art. 11 § 1 kk w zw. z art. 237 kk. oraz w zw. z art. 178 § 1 kk. Tego samego dnia internowanie uchylono, zmieniając je na areszt tymczasowy i osadzono Pana Stanisława Boruckiego w Zakładzie Karnym w Chełmie. 
Wyrokiem Sądu Rejonowego we Włodawie z 14 października 1982 r. Pan Stanisław Borucki został uznany winnym zarzucanych mu czynów, został ukarany grzywną w wysokości 20000 zł, Sąd na poczet orzeczonej grzywny zaliczył oskarżonemu okres tymczasowego aresztowania od 10 lipca 1982 r. do 14 października 1982 r. 
Służba Bezpieczeństwa w obawie, że Pan Stanisław Borucki po wyjściu na wolność podejmie aktywną działalność antysystemową doprowadziła do jego ponownego internowania. 15 października 1982 r. został odsadzony w Ośrodku Odosobnienia w Kwidzynie. W okresie od 18 listopada 1982 r. do 2 grudnia 1982 r. udzielono mu przepustki, zaś 10 grudnia 1982 r. internowanie uchylono. W trakcie uwięzienia podjął starania o wyjazd emigracyjny z powodów politycznych do USA, 16 grudnia 1982 r. otrzymał zgodę władz na opuszczenie kraju wraz z żoną i synem.