Waldemar Ludomir Różycki

W 1977 r. podjął studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego. W 1981 r. został członkiem Niezależnego Zrzeszenia Studentów UW. Po wprowadzeniu stanu wojennego, już w styczniu 1982 r. nawiązał konspiracyjne kontakty z osobami, z którymi współpracował w NZS i podjął współpracę z Komitetem Porozumienia Międzyzakładowego „Solidarność”. W kwietniu 1982 r. został szefem jednej z grup specjalnych KPM ”S” i Grup Oporu „Solidarni” RKW Mazowsze, specjalizującej się w przeprowadzaniu akcji ulotkowych, malowaniu haseł na murach, ochranianiu manifestacji i karaniu osób współpracujących z władzami m.in. 29 października 1982 r. uczestniczył w akcji rozlania śmierdzącej substancji, podczas spektaklu w Teatrze Syrena, którego aktorzy wyłamali się z aktorskiego bojkotu, polegającego na odmowie współpracy z Telewizją Polską i Polskim Radiem. Z powodu prowadzonej działalności 3 stycznia 1983 r. SB przeprowadziła przeszukanie jego mieszkania w Wołominie. Odnaleziono zakazane wydawnictwa. Tego samego dnia został zatrzymany, a 5 stycznia 1983 r. tymczasowo aresztowany przez Prokuraturę Wojewódzką w Warszawie i osadzony w Areszcie Śledczym przy ul. Rakowieckiej w Warszawie. Z aresztu został zwolniony 8 sierpnia 1983 r. na podstawie ustawy o amnestii z 21 lipca 1983 r. Po wyjściu na wolność kontynuował działalność opozycyjną. W latach 1985-1989 przewodniczył Tymczasowej Komisji NSZZ „Solidarność” Oddział Wołomin.