Janusz Pałubicki

Janusz Pałubicki prowadził działalność w latach 1980–1989, był członkiem Komitetu Założycielskiego Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność” na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu (UAM),  Prezydium Międzyzakładowego Komitetu Założycielskiego „Solidarność” Wielkopolska, Tymczasowej Komisji Koordynacyjnej NSZZ „Solidarność", Jawnej Tymczasowej Rady „Solidarność” oraz Krajowej Komisji Wykonawczej NSZZ „Solidarność”.
Od listopada 1980 r. zasiadał w Prezydium Międzyzakładowego Komitetu Założycielskiego „Solidarność” Wielkopolska. W lipcu 1981 r. był delegatem na I Walne Zebranie Delegatów Regionu Wielkopolska, został również wybrany sekretarzem Zarządu Regionu. Na przełomie września i października 1981 r. został delegatem na I Krajowy Zjazd Delegatów NSZZ „Solidarność” w Gdańsku (Hala Olivia), został także przewodniczącym komisji programowej „Solidarności” Regionu Wielkopolska. 
W dniu 13 grudnia 1981 r. został internowany i osadzony w Ośrodku Odosobnienia w Gębarzewie. Z internowania został zwolniony 8 marca 1982 r. Po wyjściu na wolność nie zaprzestał działalności opozycyjnej. Od lipca 1982 r. został przewodniczącym konspiracyjnego Zarządu Regionu, a od sierpnia 1982 r. przewodniczącym podziemnego Tymczasowego Zarządu Regionu Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność” (NSZZ „S”). Aktywnie działał, jako członek Tymczasowej Komisji Koordynacyjnej NSZZ „S”. 
W październiku 1982 r. został zwolniony z pracy na UAM, a następnie 28 grudnia 1982 r. aresztowany i osadzony w Areszcie Śledczym w Poznaniu. W dniu 10 października 1983 r. został skazany wyrokiem Sądu Wojsk Lotniczych w Poznaniu na 4 lata więzienia, zmniejszonym do 2 lat na mocy amnestii. Od 30 października 1983 r. przebywał w Zakładzie Karnym w Strzelinie, był uczestnikiem głodówki o status więźnia politycznego. Ze względu na stan zdrowia został zwolniony warunkowo w dniu 5 czerwca 1984 r. 
Po wyjściu na wolność nie zaprzestał działalności opozycyjnej. W latach 1986–1987 został członkiem Tymczasowej Komisji Koordynacyjnej NSZZ „S", Jawnej Tymczasowej Rady „S” oraz Krajowej Komisji Wykonawczej NSZZ „S”.  Ponadto w październiku 1986 r. został przewodniczącym Wielkopolskiej Rady „Solidarność”. Dwukrotnie został skazany na karę grzywny przez Kolegium ds. Wykroczeń w Poznaniu za udział w demonstracjach 1 maja w roku 1987 i 1988, podczas których został zatrzymany i pobity. W dniach 22–23  sierpnia 1988 r. był jednym z organizatorów oraz uczestnikiem strajku w Zakładach Przemysłu Metalowego Hipolita Cegielskiego w Poznaniu. W latach 1987–1990 działał w Krajowej Komisji Wykonawczej NSZZ „S”. W styczniu 1990 r. został wybrany przewodniczącym Zarządu Regionu NSZZ „S” Wielkopolska.