Krzysztof Marian Borowiak

Od sierpnia 1980 r. aktywnie włączył się w tworzenie struktur „Solidarności” na Politechnice Poznańskiej, gdzie pracował jako asystent. Został zastępcą przewodniczącego koła „Solidarności” w Instytucie Elektroniki i Telekomunikacji. Uczestniczył również w wyjazdach szkoleniowych do zakładów pracy w województwie poznańskim, których celem było zakładanie „Solidarności”. Po wprowadzeniu stanu wojennego podjął podziemną działalność, zbierając składki związkowe, kolportując podziemne wydawnictwa, publikując teksty w prasie podziemnej oraz uczestnicząc w akcjach protestacyjnych na uczelni. Jako aktywny krótkofalowiec pomagał w działalności Radia „Solidarność”, a także organizował i prowadził nasłuch radiowy jednostek Służby Bezpieczeństwa i Milicji Obywatelskiej, szczególnie w czasie manifestacji i akcji protestacyjnych. Uczestniczył też w rozpracowaniu eksperymentalnego systemu pelengacji podziemnych nadajników „Solidarności”, zorganizowanego przez poznańską SB. Zainicjował integrację krótkofalowców – chrześcijan w ramach międzynarodowej organizacji WACRAL (World Association of Christian Radio Amateurs and Listeners), na skutek czego w 1985 r. został usunięty z Polskiego Związku Krótkofalowców i pozbawiony zezwolenia na radiostację amatorską. Za odmowę współpracy z SB kilkakrotnie odmówiono mu wydania paszportu na wyjazdy zagraniczne. Dotkliwą represją wynikającą z zaangażowania w działalność opozycyjną było nieprzedłużenie Krzysztofowi Borowiakowi umowy na stanowisku asystenta Politechniki Poznańskiej, wygasającej 31 stycznia 1988 r. Pomimo spełnienia warunków przez Krzysztofa Borowiaka - m.in. przedłożenia do obrony pracy doktorskiej, która miała pozytywne recenzje -  umowa nie została przedłużona.