Jerzy Janusz Kropiwnicki

Działalność w NSZZ „Solidarność” rozpoczął we wrześniu 1980 r., współtworząc jego struktury na Uniwersytecie Łódzkim jako przewodniczący Zarządu Wydziałowego, a następnie przewodniczący Tymczasowego Zarządu Uczelnianego. Był m.in. członkiem Prezydium Międzyzakładowego Komitetu Założycielskiego Ziemi Łódzkiej (od października 1980 r.), wiceprzewodniczącym Zarządu Regionalnego (od czerwca 1981 r.), delegatem na I Krajowy Zjazd Delegatów w Gdańsku i członkiem Komisji Krajowej (od września 1981 r.). W lipcu 1981 r. zaangażował się w organizację tzw. marszu głodowego. 13.12.1981 r. w siedzibie ZR podjął akcję protestacyjną przeciwko wprowadzeniu stanu wojennego, nawołując wspólnie z Andrzejem Słowikiem, w przygotowanej przez siebie odezwie, do rozpoczęcia strajku generalnego. Po kilku godzinach został internowany, osadzony w Ośrodku Odosobnienia w Łęczycy, a następnie aresztowany i przewieziony do Komendy Wojewódzkiej Milicji Obywatelskiej w Łodzi. Sąd Wojewódzki w Łodzi wyrokiem z 30.12.1981 r. skazał go na 4,5 roku więzienia. W związku z rozprawą rewizyjną przed Sądem Najwyższym, który podwyższył karę do 6 lat pozbawienia wolności, znalazł się w Areszcie Śledczym Warszawa-Mokotów. Do chwili zwolnienia na mocy amnestii w dniu 24.07.1984 r. był osadzony w zakładach karnych w Hrubieszowie i Barczewie. Podczas odbywania kary napisał książki wydane w drugim obiegu: „Więźniowie polityczni w PRL 1981–1983. Zakład Karny Hrubieszów i inne” (współautor) oraz „Zapis protestu”. Walczył o status więźnia politycznego, uczestniczył w kilku głodówkach protestacyjnych, z których najdłuższa, prowadzona wspólnie z A. Słowikiem, trwała 57 dni. Po wyjściu na wolność na kilka lat został pozbawiony możliwości powrotu do pracy na Uniwersytecie Łódzkim. Działalność opozycyjną kontynuował w ramach tajnej struktury ZR Ziemi Łódzkiej. Od 1985 r. kierował pracą Rady Programowej Duszpasterstwa Ludzi Pracy, a od 1986 r. Ośrodkiem Badań Społeczno-Zawodowych w Łodzi, wygłaszał prelekcje w łódzkich parafiach, brał udział w mszach św. za Ojczyznę. W 1988 r. współtworzył tajną Regionalną Komisję „Solidarności” Ziemi Łódzkiej. Podjął również działania prowadzące do wznowieniu jawnej działalności Prezydium ZR NSZZ „Solidarność” Ziemi Łódzkiej (1986), powstania Grupy Roboczej KK domagającej się zwołania KK w składzie z 1981 r. (1987), a we wrześniu 1988 r. – reaktywowania Zarządu Regionalnego NSZZ „Solidarność” Ziemi Łódzkiej. Był uczestnikiem Porozumienia na Rzecz Przeprowadzenia Demokratycznych Wyborów w NSZZ „Solidarność” (1989). W latach 1980–1990 podlegał inwigilacji ze strony Służby Bezpieczeństwa.