Jerzy Kowalczyk

W latach 1969-1971 pracował w Gdańskich Zakładach Elektronicznych „Unimor”. W grudniu 1970 r. razem z dużą częścią załogi „Unimoru” brał udział w protestach robotniczych na ulicach Gdańska. W latach 1971-1973 był zatrudniony w gdańskim Oddziale Przedsiębiorstwa Kompleksowej Automatyzacji „Meramont”. Od 1973 r. do grudnia 1981 r. pracował jako specjalista, adiunkt w Wyższej Szkole Morskiej w Gdyni. W 1980 r. zakładał i był członkiem Klubu Inteligencji Katolickiej w Gdańsku. Należał do Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność” od września 1980 r., najpierw członek Uczelnianego Komitetu Założycielskiego, następnie członek Komisji Zakładowej NSZZ „Solidarność” w WSM. W listopadzie 1981 r. został wybrany przewodniczącym Komisji Zakładowej (po wybraniu dotychczasowego przewodniczącego KZ Mikołaja Kosteckiego na rektora uczelni). 
W dniach 14-15 grudnia 1981 r. współorganizował strajk na uczelni przeciwko wprowadzeniu stanu wojennego, w trakcie którego pełnił funkcję przewodniczącego Komitetu Strajkowego. Po zakończeniu strajku od 15 grudnia 1981 r. ukrywał się do chwili aresztowania 20 grudnia 1981 r.  3 lutego 1982 r.  został skazany przez Sąd Marynarki Wojennej w Gdyni w trybie doraźnym na karę 9 lat pozbawienia wolności i 5 lat pozbawienia praw publicznych. Po aresztowaniu za zorganizowanie i przewodzenie strajkowi został zwolniony z pracy. Podczas uwięzienia przebywał w Areszcie Śledczym w Gdańsku, Zakładzie Karnym w Koronowie, Zakładzie Karnym w Potulicach. Uzyskał przerwę w odbywaniu kary 2 lutego 1983 r. (z powodu choroby żony, do 2 kwietnia 1983 r.). 25 kwietnia 1983 r. Izba Wojskowa Sądu Najwyższego dokonała rewizji wyroku, zniesiono tryb doraźny, jednocześnie zmniejszono wyrok do 3 lat pozbawienia wolności. 31 maja 1983 r. wstrzymano wykonywanie wyroku do czasu rozpoznania aktu łaski. W wyniku amnestii sprawę umorzono. 
Po wyjściu na wolność działał w Komisji Charytatywnej przy parafii kościoła św. Brygidy w Gdańsku. W latach 1983-1989 został pozbawiony możliwości pracy naukowej na uczelni, od lutego 1983 r. do marca 1984 r. nie mógł znaleźć żadnej pracy. W marcu 1984 r. założył własny zakład rzemieślniczy napraw elektronicznych.