Andrzej Maciej Woźnicki

Od maja 1970 r. działał w niepodległościowej organizacji „Ruch”, m.in. biorąc udział w przygotowaniu akcji podpalenia Muzeum Lenina w Poroninie. 21.06.1970 r. został aresztowany, 31.03.1971 r. zwolniony z aresztu, a wyrokiem z 8.07.1971 r. skazany w tzw. pierwszym procesie łódzkim na 10 miesięcy pozbawienia wolności (na poczet kary zliczono pobyt w areszcie). W marcu 1977 r. związał się z tajnym Nurtem Niepodległościowym, współtworzył Ruch Obrony Praw Człowieka i Obywatela, w ramach którego sygnował pierwszy oficjalny dokument organizacji „Apel do społeczeństwa polskiego” (25.03.1977 r.) oraz został członkiem Rady Sygnatariuszy. Zajmował się redagowaniem, drukiem oraz kolportażem ulotek i takich pism jak: „Bratniak”, „Robotnik”, „Opinia”, „Jedność”.  W latach 1977–1980 był wielokrotnie zatrzymywany przez Służbę Bezpieczeństwa. Od 1978 r. uczestniczył w spotkaniach Klubu Swobodnej Dyskusji w Łodzi i zaangażował się w działalność Punktu Konsultacyjno-Informacyjnego ROPCiO. Wspólnie z Kazimierzem Świtoniem i Romanem Kściuczkiem z Katowic oraz Janem Zapolnikiem z Gdańska redagował i wydawał „Ruch Związkowy” wspierający tworzenie i działanie Wolnych Związków Zawodowych. W kwietniu 1979 r. z powodu zaangażowania w działalność opozycyjną został zwolniony z pracy w Zakładach Naprawczych Sprzętu Medycznego w Łodzi. We wrześniu 1980 r. współtworzył na terenie Łodzi Międzyzakładowy Komitet Założycielski NSZZ „Solidarność”, a od października redagował „Solidarność Ziemi Łódzkiej”. W okresie 13.12.1981 –6.04.1982 był internowany w ośrodkach odosobnienia w Łęczycy i Łowiczu. W 1988 r. współorganizował odbudowę jawnych struktur „Solidarności” w Akademii Medycznej w Łodzi. W latach 1970–1990 podlegał inwigilacji ze strony Służby Bezpieczeństwa.