Jerzy Sołtysiak

Jerzy Sołtysiak był wieloletnim pracownikiem Stoczni Szczecińskiej. Aktywnie uczestniczył w wydarzeniach Grudnia ’70, Stycznia ’71, Czerwca ’76 oraz Sierpnia ’80 w Szczecinie. 17.12.1970 r. z grupą pracowników wydziału W-2 brał udział w starciach z milicją na ulicach Szczecina oraz pod Komitetem Wojewódzkim PZPR i KWMO. Od 18.12.1970 r. brał udział w strajku okupacyjnym na terenie Stoczni Szczecińskiej, a w styczniu 1971 r. na wydziale W-2 kierował strajkiem okupacyjnym. 
W czerwcu 1976 r., podczas wydarzeń w Radomiu i Ursusie, zorganizował na wydziale protest, który został stłumiony przez SB. W sierpniu 1980 r. zorganizował przestój w pracy na wydziale W-5 oraz został wybrany delegatem trójki reprezentującej wydział na zebraniu organizacyjnym strajkujących stoczniowców. 
W czasie strajku w sierpniu 1980 r. oraz w pierwszych dniach stanu wojennego był zaangażowany w pracę służb porządkowych, których zadaniem była ochrona pracowników i mienia stoczniowego. Na swoim wydziale tworzył struktury NSZZ „Solidarność”. W latach 1982-1989 aktywnie działał w podziemnej Solidarności. Współorganizował Tajną Komisję Zakładową NSZZ „Solidarność” Stoczni Szczecińskiej. Brał udział w konspiracyjnych spotkaniach „Duszpasterstwa Ludzi Pracy Jezuitów” w kościele pw. św. Andrzeja Boboli. Poprzez zbiórkę pieniędzy, organizował pomoc dla pracowników zwalnianych z pracy, internowanych i osadzonych w więzieniach oraz ich rodzin. 
Kolportował wydawnictwa, ulotki i pisma, tj. „Obraz”, „Jedność”, „Grot”, „Solidarność Walcząca” i inne. Udostępniał swoje mieszkanie do spotkań opozycjonistów struktur podziemnej Solidarności. 
Był wielokrotnie zatrzymywany i przesłuchiwany przez Służbę Bezpieczeństwa, a w jego domu przeprowadzano rewizje. 
Po legalizacji NSZZ „Solidarność” w 1989 r. został jego przewodniczącym na wydziale W-5.