Ludwik Prądzyński

Ludwik Prądzyński od 1975 r. pracował w Stoczni Gdańskiej jako spawacz i monter kadłubów. W czerwcu 1976 r. uczestniczył w strajku w swoim zakładzie pracy. W latach 1975-1980 był współpracownikiem Komitetu Obrony Robotników i Wolnych Związków Zawodowych Wybrzeża, gdzie zajmował się kolportażem ulotek  i prasy niezależnej na terenie stoczni. 
14 sierpnia 1980 r. razem z Bogdanem Felskim, Jerzym Borowczakiem i Bogdanem Borusewiczem zainicjował strajk na Wydziałach K-1 i K-3 Stoczni Gdańskiej, a następnie został członkiem zakładowego Komitetu Strajkowego. Ludwik Prądzyński od września 1980 r. był członkiem Komitetu Założycielskiego NSZZ „Solidarność”, następnie Komitetu Zakładowego i wiceprzewodniczącym Komisji Wydziałowej na Wydziale K-3. Z powodu tej działalności  został internowany w Ośrodku Odosobnienia w Strzebielinku w okresie od 13 grudnia 1981 r. do 24 lipca 1982 r., gdzie od 10 do 17 lipca 1982 r. prowadził protest głodowy. 
W 1984 r. zorganizował akcję zbierania podpisów pod petycją  w sprawie uwolnienia Anny Walentynowicz i kolportował karty okolicznościowe, sygnowane przez „Solidarność”. 19 kwietnia 1984 r. funkcjonariusze Wydziału Śledczego WUSW w Gdańsku dokonali przeszukania mieszkania i miejsca pracy Pana Ludwika Prądzyńskiego, a on sam został zatrzymany na 48 godzin i przesłuchany.