Zdzisław Jamrożek

Od 1976 r. był aktywie zaangażowany w działalność opozycyjną. W okresie od 1976 r.  do 1984 r. był inwigilowany przez Służbę Bezpieczeństwa. Inicjował wiele działań o charakterze antysocjalistycznym na terenie Lublina. W 1976 r. uczestniczył w zbiórce pieniężnej na rzecz robotników represjonowanych w Radomiu. Od 1977 r. w jego mieszkaniu działał Punkt Konsultacyjno – Informacyjny ROPCiO i Klub Swobodnej Dyskusji. Odbywały się tu spotkania i dyskusje z udziałem czołowych działaczy opozycyjnych (min. Kazimierza Janusza, Jacka Kuronia, Bogdana Madeja, Leszka Moczulskiego, Bogumiła Studzińskiego, Piotra Typiaka, Kazimierza Świtonia, Aleksandra Halla). W tym czasie lubelski ośrodek Ruchu był jednym z najbardziej aktywnych w kraju. Zdzisław Jamrożek był jednym z sygnatariuszy KPN, został członkiem Rady Politycznej KPN, od wiosny 1981 r. pełnił funkcję tzw. szefa okręgu związku w Lublinie prowadząc działalność agitacyjno – propagandową. W jego mieszkaniu funkcjonowało organizacyjne biuro KPN. Prowadził akcje ulotkowe, inspirował innych do działalności opozycyjnej. Dążył do uruchomienia powielacza w celu drukowania ulotek antypaństwowych. Kolportował  niezależną prasę. W jego mieszkaniu dochodziło do bardzo częstych przeszukań, w ramach śledztw dot. kolportażu nielegalnych ulotek na terenie Lublina. Za każdym razem odnajdywano liczne zakazane ulotki i wydawnictwa. W 1980 r. był wpisany na listę kandydatów KPN do Sejmu PRL z Lublina. Był współautorem „Raportu o łamaniu praw człowieka i obywatela przez władze PRL na terenie miasta Lublina i okolic od połowy 1977 r. do 15.07.1980 r.” adresowanego do uczestników konferencji KBWE w Madrycie. W lipcu 1980 r. Zdzisław Jamrożek otrzymywał telefoniczne pogróżki dot. pozbawienia go życia. Zdzisław Jamrożek, jako osoba  niewidoma, niepełnosprawna ruchowo, silnie zaangażowana w działalność antysocjalistyczną, był postacią symboliczną dla lubelskiej opozycji.