Anna Walentynowicz

Anna Walentynowicz od 1966 r. była zatrudniona w Stoczni Gdańskiej, gdzie również działała na rzecz praw pracowniczych pełniąc funkcję przewodniczącej Ligi Kobiet. 
Od 1978 r. była członkiem Wolnych Związków Zawodowych Wybrzeża, a od września 1980 r. - NSZZ „Solidarność”. Prowadziła działalność opozycyjną w latach 1978-1989.

W grudniu 1970 r. uczestniczyła w demonstracji pod Komitetem Wojewódzkim Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej i siedzibą Polskiego Radia w Gdańsku oraz w strajku w SG.
Ze względu na działalność antykomunistyczną w ramach WZZ Wybrzeża, decyzją dyrekcji Stoczni Gdańskiej 7 sierpnia 1980 r. została zwolniona z pracy (na pięć miesięcy przed emeryturą). Żądanie przywrócenia jej stało się pierwszym postulatem strajku sierpniowego 1980 r., w którym brała udział od jego wybuchu w dniu 14 sierpnia, do zakończenia w dniu 31 sierpnia. 16 sierpnia 1980 r. została przywrócona do pracy. W tym samym dniu, po zakończeniu przez Lecha Wałęsę strajku, wspólnie z Aliną Pieńkowską zatrzymywała przy bramie nr 3 wychodzących ze stoczni robotników i wzywała do kontynuacji strajku. Była członkiem Prezydium Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego, sygnatariuszką Porozumień Sierpniowych, członkiem Prezydium Komitetu Założycielskiego NSZZ „Solidarność” w SG oraz Prezydium Międzyzakładowego Komitetu Założycielskiego w Gdańsku.
3 kwietnia 1981 r., w wyniku konfliktu z L. Wałęsą, decyzją Prezydium KZ SG odwołana z Prezydium MKZ Gdańsk. Gościła na I Krajowym Zjeździe Delegatów NSZZ „Solidarność”, który odbywał się w Gdańsku od 26 września do 7 października 1981 r. W październiku 1981 r. podczas spotkania z robotnikami w Radomiu dwóch funkcjonariuszy Służby Bezpieczeństwa (we współpracy z TW Karol) podjęło próbę jej otrucia za pomocą leku Furosemidum. 
W dniach 14-16 grudnia 1981 r. współorganizowała strajk w SG, po pacyfikacji stoczni została zatrzymana. 18 grudnia 1981 r. została internowana w Ośrodku Odosobnienia w Bydgoszczy-Fordonie i Gołdapi, zwolniona w lipcu 1982 r. Miesiąc później została aresztowana pod zarzutem zorganizowania strajku w SG po wprowadzeniu stanu wojennego i osadzona w Areszcie Śledczym w Gdańsku, następnie w Areszcie Śledczym Warszawa-Mokotów i Zakładzie Karnym w Grudziądzu. Dnia 30 marca 1983 r. skazana wyrokiem Sądu Rejonowego w Grudziądzu na 1 rok i 3 miesiące więzienia w zawieszeniu na 3 lata. W tym czasie została także zwolniona z pracy. Dnia 16 grudnia 1983 r. ponownie aresztowana za próbę wmurowania (z Kazimierzem Świtoniem i Ewą Tomaszewską) tablicy upamiętniającej ofiary pacyfikacji Kopalni Węgla Kamiennego „Wujek” i  osadzona w Zakładzie Karnym w Lublińcu, skąd została zwolniona w kwietniu 1984 r. ze względu na zły stan zdrowia.
W trakcie prowadzonej działalności udostępniała mieszkanie na punkt kontaktowy, redagowała niezależne pismo „Robotnik Wybrzeża”, była kolporterką, współorganizatorką obchodów rocznic Grudnia ’70. Była wielokrotnie zatrzymywana na 48 godzin i poddawana rewizjom.