Krzysztof Szymański

Był rolnikiem prowadzącym własne gospodarstwo rolne w Korytnicy – działaczem NSZZ „Solidarność” Rolników Indywidualnych w woj. siedleckim. Organizował struktury NSZZ RI „Solidarność” na terenie powiatu węgrowskiego. Założył i kierował organizacją związkową w Korytnicy. Był członkiem Zarządu Wojewódzkiego NSZZ RI „S” i delegatem na zjazd krajowy. W listopadzie 1981 r. uczestniczył w strajku okupacyjnym budynku organizacji młodzieżowych w Siedlcach zorganizowanym przez rolniczą „Solidarność”. Po wprowadzeniu stanu wojennego czynnie włączył się w działalność podziemnych struktur „S” zajmując się między innymi kolportażem prasy i wydawnictw niezależnych oraz ulotek, organizacją spotkań działaczy związkowych i uroczystości patriotycznych w kościołach. W dniu 29 kwietnia 1982 r. został zatrzymany za posiadanie ulotek i pobity przez funkcjonariuszy z Węgrowa. Po osadzeniu w Areszcie Śledczym Warszawa-Mokotów został w dniu 3 maja 1982 r., na skutek doznanych obrażeń, skierowany do szpitala Aresztu śledczego, gdzie przebywał 68 dni. Z aresztu został zwolniony 10 lipca ze względu na stan zdrowia. 29. 07.1982 r. Prokuratura Wojskowa w Warszawie zawiesiła postępowanie przygotowawcze przeciwko niemu, a w dniu 12.09.1983 r. Sąd Warszawskiego Okręgu Wojskowego w Warszawie umorzył postępowanie przeciwko Krzysztofowi Szymańskiemu, na zasadzie ustawy o amnestii. Po wyjściu z więzienia Krzysztof Szymański kontynuował działalność konspiracyjną. Był zaangażowany w działalność Duszpasterstwa Rolników, skupiającego większość czołowych aktywistów b. NSZZ RI „S” oraz aktywnym członkiem grupy działaczy związkowych występującej z inicjatywą rejestracji „Solidarności Rolników Indywidualnych” na terenie woj. siedleckiego. W imieniu tej grupy złożył w Sądzie Rejonowym w Siedlcach w dniu 23.02.1988 r. wniosek o rejestrację i wystosował list do Ojca Świętego Jana Pawła II. W 1989 r. z ramienia Komitetu Obywatelskiego został wybrany do Sejmu z województwa siedleckiego. W 1983 roku, jako jedyny w Polsce dzięki swojej nieugiętej postawie doprowadził do tego, że funkcjonariusze, którzy go pobili zostali skazani wyrokiem z dnia 5.04.1983 r. przez Sąd Warszawskiego Okręgu Wojskowego na karę więzienia. Jednakże Sąd Najwyższy – Izba Wojskowa wyrokiem z dnia 29.08.1983 r. powyższy wyrok uchylił i postępowanie karne przeciwko nim umorzył na zasadzie amnestii.