Jan Siemiński

Ksiądz Jan Siemiński będąc prefektem w zakonie OO. Redemptorystów w Toruniu, sprzeciwił się w 1961 r. akcji zdejmowania krzyży w salach chorych szpitala im. Stefana Batorego w Toruniu. W dniu 6 X 1961 r. ks. Jan Siemiński wystąpił w obronie przejmowanych przez Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Toruniu pomieszczeń, znajdujących się dotychczas w wykorzystaniu Niższego Seminarium Duchowego w Toruniu. W rezultacie w dniu 3 XI 1961 r. ks. Jan Siemiński został aresztowany i osadzony w Zakładzie Karnym w Bydgoszczy. Sąd Wojewódzki w Bydgoszczy w dniu 20 II 1962 r. wydał wyrok  skazujący ks. Jana Siemińskiego na 2 lata i 6 miesięcy pozbawienia wolności, zaliczając okres tymczasowego aresztowania od 4 XI 1961 r. Ks. Jan Siemiński wyrok ten odsiadywał w Zakładzie Karnym w Barczewie. Dopiero w dniu 24 VII 1963 r. Sąd Wojewódzki w Olsztynie wydał Postanowienie o warunkowym zwolnieniu ks. Jana Siemińskiego z dniem 30 VII 1963 r., od odbycia reszty kary pozbawienia wolności, wyznaczając okres próby na 1 rok.
Ksiądz Jan Siemiński był również zwolennikiem NSZZ „Solidarność”. Po wprowadzeniu stanu wojennego pełnił rolę przywódcy duchowego byłych działaczy NSZZ „Solidarność’ z Gliwic i okolic. Ks. Jan Siemiński należał bowiem do grupy kierowniczej tzw. Gliwickiej Delegatury Regionalnej Komisji Wykonawczej NSZZ "Solidarność" Regionu Śląsko-Dąbrowskiego. W pomieszczeniach parafialnych kościoła p.w. św. Krzyża w Gliwicach, którego był proboszczem, prowadził spotkania z internowanymi, organizując dla nich pomoc prawną oraz finansową.  
Ksiądz Jan Siemiński był także organizatorem tzw. „spotkań czwartkowych” w ww. kościele, skupiających działaczy b. NSZZ „Solidarność”, KOR-u i KPN-u oraz ich sympatyków. Prowadził także Duszpasterstwo Ludzi Pracy oraz tzw. Msze za Ojczyznę, podczas których krytycznie wypowiadał się na temat ówczesnej władzy.